Costa Rica 2016

Weer Costa Rica? Jazeker! Een land dat je blijft verbazen, waar het zo ontzettend groen is en waar je je geen moment verveelt. Het is jammer dat je er zo ver voor moet vliegen en dat de reis niet goedkoop is, anders zou ik er nog veel vaker naar toe gaan...

Eigenlijk vind ik het gênant... net terug uit Thailand begint het weer te kriebelen. Costa Rica, het land dat wij in 2007 voor het eerst ontdekten, blijft me trekken. We hebben er ook zo ontzettend genoten met Stan in 2014. Als Manon en haar zoon van onze favoriete ecolodge Tipi Jungla in Nederland zijn, zoeken we hen op in Zeeland. Na een gezellig middagje begin juli blijft het in mijn hoofd zitten: ik wil zo graag nog een keer terug. Volgend jaar misschien? In een voorjaarsvakantie? Stan, onze oudste zoon, wordt in december 5 jaar en dan is het over met de mooie verre reizen in het betaalbare laagseizoen. Onze jongste wordt in december 2 jaar en gaat nu nog voor een lage ticketprijs mee. En die tickets zijn sowieso een stuk duurder in de vakantieperiodes. Ik maak een eenvoudige berekening en dan blijkt dat voor het geld dat we nu kwijt zijn voor een complete reis van 2 weken, we volgend jaar niet eens de tickets kunnen kopen. Dus, het antwoord zit al in mijn hoofd: ik wil voor november nog een keer op reis. Het kost me eigenlijk niet eens veel moeite om Christiaan over te halen en zo kiezen we eind juli de data uit dat we willen vliegen. De KLM wereld deals beginnen en dan rest ons alleen nog even vrij regelen op het werk. Als we dat gedaan hebben, blijken de tickets voor onze tweeweekse reis toch flink duurder uit te vallen dan voor het weekend. Het is een stuk goedkoper om nog een paar extra dagen erbij te boeken en zo komen we op een reis van 17 nachten. Heerlijk vooruitzicht!

Als ik, nog voordat we de definitieve tickets boeken, mijn schoonvader vraag of hij ons naar Schiphol wil brengen en halen, bedenken we dat het ook wel leuk is als ze meegaan. Mijn moeder had ook mee gewild, maar haar werk als lerares laat het reizen buiten de vakanties niet toe. M'n schoonouders slapen er een nachtje over en 2 dagen nadat we onze tickets boeken, bestellen we er nog 2 bij voor hen. Zij duiken in de reisgidsen en mijn grof geplande route wordt aangepast om hen zoveel mogelijk van het prachtige land te laten zien. Als de route ongeveer klaar is en het eerste hotel en de auto's zijn gereserveerd, 'krijgen' we nog een uitbreiding van het reisgezelschap. Tante Els, zus van schoonvader en hun vaste reismaatje, leest zich zonder dat wij het weten helemaal in en komt gezellig voor een bakje koffie langs. Na de koffie bestellen we nog een ticket en passen we de hotelreservering aan.

De voorbereiding
De route ligt voor vertrek grotendeels vast, alhoewel ik zoveel mogelijk hotels zonder annuleringskosten boek om met noodweer het plan te kunnen wijzigen. We beginnen bij 'ons' Dos Palmas hotel in La Garita, net als de andere 5 reizen lekker vertrouwd naar Peter. Na een dagtrip en een tweede nachtje, reizen we naar de Poas vulkaan en door naar de Tirimbina Rainforest lodge. Hier zijn we nog niet eerder geweest en het schijnt er prachtig te zijn. Vervolgens reizen we door naar de Caribische kust voor een paar dagen zon, zee en zand en dan steken we over naar de Pacifische kust. In de oversteek zit ook een stukje cultuur in plaats van alleen maar natuur. We reizen uiteindelijk door richting het Noord-Westen voor het nationale park Rincon de la Vieja, om de reis weer af te sluiten bij Peter. Flink wat kilometers maken dus, maar dat komt vast goed met de RAV4's die we gehuurd hebben. We hebben er weer enorm veel zin in, heerlijk om met Stan hotels te zoeken op het internet en de voorpret is dubbel zo groot met het grote reisgezelschap. Wij kunnen haast niet wachten...

Dag 1 - De reis

De dag begon perfect met de afleverservice van Jos, op Schiphol was ons reisgezelschap snel compleet en het inchecken verliep prima. Terwijl Stan en Mats zich vergaapten aan de grote KLM-vliegtuigen zo dichtbij, aten wij nog lekker een broodje. Al snel mochten we aan boord voor onze vlucht naar Panama. Het vliegtuig was niet vol en nadat ik gevraagd had of de stewardess nog een lege stoel voor Mats kon regelen, werd ons hele reisgezelschap naar de achterste rij verplaatst. En de een-na-achterste rij en een rij bij het raam, oftewel 10 stoelen voor ons 7. Helemaal top natuurlijk! Mede dankzij de ruimte en de extra handjes van opa, oma en tante Els, verliep de reis naar Panama redelijk rustig. Mats spuugde twee keer, we weten nog niet waardoor, maar gelukkig hielpen de stewardessen snel bij het schoonmaken. Nog voor de verwachte landingstijd liepen we het vliegtuig uit.

Op Panama Airport meldde Stan al snel dat hij buikpijn had, met niet veel later de opmerking 'ik moet spugen'. Gelukkig waren we net op tijd in het toilet, maar och wat was hij beroerd. Geen kleur meer in zijn gezicht, misschien kwam het door de landing met het vliegtuig dat het zo slecht met hem ging? Met een luierzakje paraat voor eventuele verdere spuugacties gingen we aan boord van de Copa vlucht naar San Jose. Vijf luierzakjes verder viel hij gelukkig in slaap. Ook Mats viel in slaap, bij mij op schoot. Het vliegtuig zat helemaal vol, dus geen mogelijkheid voor een extra stoel. Gelukkig is het maar een vlucht van minder dan een uur... Christiaan en ik doezelen ook wat en zo drong het niet echt tot ons door dat er werd omgeroepen dat het weer in Costa Rica erg slecht was en dat we rondjes gingen vliegen tot we mochten landen. De kennis van de Engelse taal was bij de bemanning erg beperkt, dus alleen de meest belangrijke informatie werd ook in het Engels verteld. Een half uur later vlogen we nog rond... en een half uur daarna nog en kregen we de mededeling vanuit de cockpit (in het Spaans) dat we dit nog 15 minuten konden volhouden en anders moeten we eerst tanken in Managua, Nicaragua. Mijn slaap was nu wel weg, gelukkig kregen de kids er niets van mee. Een kwartiertje later werd ons verteld dat we toestemming kregen om te landen in San Jose, gelukkig!

Maar helaas, even later werd toch iets Spaans gebrabbeld waaruit ik alleen de woorden Managua en Nicaragua kon begrijpen. Het vliegtuig steeg meteen weer op en een half uur later kwamen we aan in Managua. Om te tanken, dus niemand mocht het vliegtuig uit. Het werd weer lekker warm in het vliegtuig en helaas was er geen water meer aan boord. Dus begon de bemanning alcohol uit te delen en de laatste beetjes cola. 

Wij waren uiteindelijk al lang blij dat we weer een bericht kregen dat de luchthaven van San Jose ons toestemming gaf om te landen. Het was opnieuw een half uurtje vliegen voordat we de daling inzetten. Met bijna 4 uur vertraging liepen we volledig verreisd het vliegtuig uit. Stan wilde niet wakker worden, wilde naar bed en was erg verdrietig. Mats was weer helemaal vrolijk toen hij opa en oma zag. We konden vrij snel doorlopen bij de douane en ook het controleren van de bagage gebeurde snel. Gerardo, de taxi-chauffeur, stond op ons te wachten bij de uitgang en bracht ons in 20 minuten naar het hotel. Tegen middernacht kwamen we aan bij Dos Palmas, een hotel waar we iedere Costa Rica-reis beginnen. Ons idee was om de kinderen in bed te leggen en dan ook naar bed te gaan. De kinderen dachten echter 'hè, het is half 7 Nederlandse tijd, een mooie tijd om wakker te worden'. Jammer voor mij, ik heb ze maar in het grote bed genomen en ze stil gehouden, want huilende kinderen wil je de buren in het hotel ook niet aandoen. Ik denk dat ik nog een uur nodig heb gehad om ook Mats in slaap te krijgen, ik was helemaal kapot.

Dag 2 -  Een rondje Grecia

Toen de jongens wakker werden, kreeg ik natuurlijk direct een paar ellebogen in m'n gezicht. Op m'n horloge was het 5.45 uur, voor Costa Rica een prima tijd om wakker te worden. Even later zaten de kids op de bank en was ik de koffers aan het herinrichten. Toen ik m'n telefoon erbij pakte, zag ik dat de Costa Ricaanse tijd 5.00 uur was, ik had me dus vergist in het uur verschil tussen Panama en Costa Rica. Lekker dan, nu hadden we nog 2 uur te gaan tot het ontbijt. We hebben wat ontbijtkoek en gedroogd fruit gegeten en een spelletje gespeeld. Rond half 7 ben ik nog even op bed gaan liggen en ging Christiaan met de kids naar buiten. Tegen 8 uur werd ik weer wakker en had de rest zijn ontbijt al bijna op. Toch nog redelijk uitgerust ben ik aangeschoven in het restaurant. Christiaan, Stan en Mats gingen ondertussen het ijskoude zwembad in. Klappertandend werd er even gezwommen en het plezier was maar van korte duur. Daarna kwam de eerste huurauto het pad opgereden. Ruim een uur zijn we bezig geweest met het controleren van de auto's en papieren. De auto's zijn prima, lekker ruim en redelijk nieuw. Met de wandelwagen en de tassen in de kofferbak gingen we op pad voor onze eerste toer.

Om de reis rustig te beginnen had ik voor vandaag een korte trip bedacht naar het dorpje Grecia. Hier hebben we inkopen gedaan, geluncht op het plein en de metalen kerk bekeken. Vervolgens reden we naar een klein natuurpark in de buurt voor een wandeling naar een waterval. Een minimaal bordje langs de weg gaf aan dat we de route naar de waterval bereikt hadden. Een stokoude tico maakte ons zonder een enkel woord Engels duidelijk dat we 4 dollar parkeergeld moesten betalen en 600 meter moesten lopen naar de waterval. De wandeling ging eerst over een weg, een stukje door het gras en uiteindelijk door de jungle. Mats liep tot de jungle vrolijk mee. Stan wandelde de hele weg zelf, beter dan we hadden verwacht. Ook het klauteren en klimmen ging hem goed af en nadat ik hem 2 keer opving toen hij bijna viel, wist hij mij ook rechtop te houden op een stijl stukje. 100 meter voor de waterval, we konden hem door de bomen al zien, moesten we nog flink entreegeld betalen. Een vervelend mannetje met een hond maakte ons duidelijk dat we zelfs niet even bij de rivier mochten kijken als we niet betaalden. Stan was zich rot geschrokken van de hond en wilde terug. Omdat het al onweerde en we geen zin hadden om nog veel verder te wandelen, zijn we teruggekeerd naar de auto. De wandeling was wel erg mooi!

De terugrit zou een half uur moeten duren. Doordat we een hek tegenkwamen en flink moesten omrijden, zaten we uiteindelijk bijna een uur in de auto. Stan en Mats vielen bekaf in slaap. Tegen de verwachting in zette het onweer niet door en konden we ze bij het hotel, met de ramen open, nog even lekker laten slapen in de auto. Na een uurtje vond ik dat ze wakker moesten worden, anders hebben we de komende dagen nog last van een jetlag. Uiteraard waren de jongens het hier helemaal niet mee eens. Stan viel telkens opnieuw in slaap, Mats was uiteindelijk wel te porren om nog even te gaan zwemmen. Maar verder dan zijn tenen kwam hij niet, toen wilde hij liever onder een warme douche. Stan werd ook gedoucht en daarna zijn we even op het sportveld gaan spelen met een bal en frisbee. Mats was weer helemaal de oude, Stan liep er als een slaapwandelaar bij. 

Om half 6 gingen we naar het restaurant Arroz con Mango, waar we 2 jaar geleden zo heerlijk aten terwijl Stan in de ballenbak kon spelen. Helaas zat er een hek met een slot erop voor de ingang. Er was geen bel of andere ingang, dus er zat niets anders op dan een ander restaurant te kiezen. Bij La Casona del Maiz aten we een eenvoudige maar prima maaltijd. Nog voor 7 uur waren we weer terug bij het hotel, waar de jongens meteen lekker gingen slapen. We waren allemaal flink moe en om half negen zijn wij ook naar de kamer vertrokken.

Dag 3 - Op naar de jungle
Deze zondagmorgen begon rond half 3 met een wakkere Mats, en Stan volgde al snel. Met een filmpje en spelletje hebben we de tijd weer gerekt tot een uur of 6, toen moesten ze echt naar buiten. Nog voor het ontbijt hebben we de koffers ingepakt, zodat we op tijd kunnen vertrekken richting de Poas vulkaan. We nemen voor nu afscheid van Flor van Dos Palmas en rijden in noordelijke richting de bergen in.

De Poas vulkaan is de meest bezochte vulkaan van Costa Rica en is op een uurtje afstand van San Jose een makkelijk te bereizen nationaal park. De route er naar toe is prachtig, je ziet in korte tijd het landschap veranderen. Met de hoogte stijgt het aantal varens en mossen en uiteindelijk rijden we door de wolken in een nevelwoud het park binnen. Bij de kassa krijgen we te horen dat de vulkaankrater niet te zien is door de mist, maar we gaan toch naar binnen. De wandeling naar het uitzichtpunt is makkelijk en met de wandelwagen goed te doen. Na een half uurtje komen de zwaveldampen ons tegemoet, maar de stank valt erg mee. Wij waren hier in 2009 ook en zien dat het park flink is uitgebreid. Het uitzichtpunt biedt inmiddels ruimte aan honderden bezoekers en wordt nog groter. Als we bij de railing staan, zien we inderdaad niets anders dan mist. Even later steekt de wind op en waaien er een paar wolken uit de krater. Het uitzicht is weer prachtig! 

Wij wandelen weer terug naar het bezoekerscentrum met Stan en Mats, terwijl Ron, Ans en Els een extra wandeling maken langs een ander kratermeer. Het bezoekerscentrum heeft een leuke presentatie van het park en wat andere tentoonstellingen over natuurlijke fenomenen in Costa Rica. We kijken er een half uurtje rond en wachten op de rest. Er rijdt nu zelfs een ambulance heen en weer naar het uitzichtpunt voor mensen die niet goed ter been zijn, dit is voor Stan en Mats zeker een bezichtiging waard. Als we weer compleet zijn, drinken we een kop koffie en eten wat koek terwijl er een regenbui losbarst. Gelukkig stopt de bui even als wij naar de auto lopen. Als we de parkeerplaats weer afrijden, begint het flink te regenen. 

Het volgende doel is de La Paz waterval. Hier is het verschil met 2009 nog veel groter: toen waren we hier helemaal alleen en genoten we van een blik op de waterval en de mooie blauwe morpho vlinders die om ons heen vlogen. Nu staan er diverse eet- en souvenirstalletjes, staan er talloze auto's geparkeerd en lopen de toeristen af en aan. Het regent keihard en wij besluiten niet te stoppen, echt mooi is dit plekje niet meer. We rijden verder naar het dorpje Cinchona, waar we lunchen. Een prachtig plekje, vooral het balkon achter het restaurantje is een topper. Dankzij de verschillende feeders komen er talloze vogels op af en vooral de kolibries worden volop gefotografeerd. De omelet met wrap smaakt ook nog lekker, net als de warme koffie. Ondertussen blijft het regenen, op een enkel moment van gemiezer tussen de buien door. Het uitzicht vanaf het balkon verandert dan ook een enkel moment van een witte wolk in een groen regenwoud met een mooie waterval. 

In de stromende regen stappen we weer in de auto voor het laatste deel van deze reisdag. We rijden kilometerslang door de stromende regen, maar uiteindelijk wordt het toch weer droog. Wat is het land toch prachtig, wat zien we veel groen! Na een uurtje rijden bereiken we de Tirimbina Rainforest Lodge. Hier checken we in en daarna halen we de bagage uit de auto. We hebben twee kamers naast elkaar, zeer eenvoudig met een bed, een stapelbed en een open kast en bureautafel, maar gelukkig voorzien van airco. Het is dampend warm in het natuurgebied, dat voelen we en dat zien we aan de prachtige begroeiing. De tuinen zijn prachtig mooi en dan zijn we de hangbrug nog niet eens over.

We kunnen de bagage nog binnen brengen voordat het noodweer losbarst. Wat een bui, wat een regen! Het regent, onweert en zo gaat de middag over in de avond. Het diner nuttigen we bij het buffet van het restaurant, eenvoudig maar lekker. De kids liggen dan al te slapen en we besluiten ze maar te laten liggen, misschien dat ze een lange nacht maken... Stan viel al tekenend met papier en potlood in de hand in slaap. Nog voor half 9 liggen de volwassenen ook te slapen.

Dag 4 - Genieten van het prachtige regenwoud

Opnieuw is de nacht veel te snel voorbij. Om 2.45 uur is Mats klaar wakker en doordat we met z'n viertjes op 10 vierkante meter slapen, is iedereen wakker. We willen voorkomen dat de buren ook wakker worden, dus houd ik de kids zoet met een filmpje, wat eten en een liedje. Dit duurt natuurlijk veel te lang en tegen de tijd dat het eindelijk licht wordt, zijn ze strontvervelend. Ik laat ze bij Christiaan achter en ga met mijn camera en schoonvader op pad door de tuinen. Oma helpt Christiaan en de kids hebben ook veel lol in het zoeken naar kikkers. Stan mag mijn valbestendige onderwatercamera gebruiken en weet zowaar een paar blue jeans frogs op de foto te krijgen.

Ron en ik wandelen over de hangbrug en genieten van het prachtige uitzicht in de natuur. Dan gaan de macrolenzen op de camera's en wandelen we het regenwoud in. Nog geen 7 uur 's morgens, maar het is al lekker warm. Ik spot ook een blue jeans frog en die blijft netjes voor ons op een paal zitten. Om half 8 gaan we terug naar de lodge voor het ontbijt, dat Els, Ans, Christiaan en de kids al op hebben. We ontbijten rustig want het begint weer te regenen. In de regen lopen we weer terug naar het huisje, waar net alle kikkertjes tevoorschijn komen. We zien er zoveel, soms wel 5 binnen een vierkante meter. Wat een feestje om met de kids naar te kijken!

Als het droog wordt, gaan we met z'n allen een wandeling maken door het Tirimbina Reserve regenwoud. We wandelen met Mats in de wagen over de hangbrug. Nooit eerder hebben we zo'n lange hangbrug gezien, die gelukkig niet zo heel erg wiebelt. Het uitzicht over de rivier is prachtig. Na de brug lopen we over een goed verhard pad door de jungle. Het pad hobbelt wel en al snel valt Mats in slaap. Ondertussen lopen wij een paar kilometer door het regenwoud, op zoek naar diertjes en genietend van de prachtige bomen, planten en bloemen. We zien een paar prachtig blauwe morpho vlinders voorbij fladderen, maar verder zien we weinig dieren. Pas als we weer bij de hangbrug zijn zien we een aantal bijzondere vogels. Mats wordt een uurtje later weer wakker als we terug bij de hangbrug zijn. Rond een uur of 11 hebben we de wandeling erop zitten, wat is het hier mooi! 

Als we de natte, bezwete kleding hebben ingeruild voor een schoon setje, besluiten we met zijn allen naar een dorpje in de buurt te rijden. La Virgen de Sarapiqui is een klein dorpje, maar er is wel een speeltuin, park, supermarkt en bakkerij. We kijken rustig rond en dankzij de schoonouders en Els zien we Costa RIca weer een beetje opnieuw. Zoveel 'typische' dingen, zoals de bouw van huizen, de bushokjes, de vrachtauto's, de kapotte wegen, er is zoveel bijzonders te zien. Het wordt lekker warm, dus zeggen we nu eens 'ja' als Stan om een ijsje vraagt. Als we een rondje door het dorp gewandeld hebben, kopen we brood en wat te drinken bij de bakker en de supermarkt en rijden het kleine stukje terug naar de lodge. Hier eten we alles op en dan is het tijd om even lekker te relaxen. 

Stan gaat even slapen en Mats vermaakt de rest met zijn vrolijke acties buiten. Het begint weer flink te regenen en onweren, dus ik ga maar bij Stan liggen zodat hij niet schrikt als hij wakker wordt. Na 2 uur maak ik hem wakker, neem hem mee onder de douche en krijg hem zover dat hij zijn ogen open houdt. Zo'n nacht als vannacht willen we echt niet meer, nu maar doorzetten met de kids wakker houden. Mats heeft nog wel een uurtje slaap nodig en wil ook niet wakker worden om te eten. Toch zitten ze even later met ons in het restaurant. Het buffet smaakt nog lekkerder dan de avond ervoor. Mats eet lekker door, Stan hoeft helemaal niets. Zelfs het ijsje dat ze mogen delen als toetje gaat helemaal bij Mats naar binnen. Na het eten lopen we nog even door de tuin. Christiaan en Ron overwogen een nachtwandeling maar hebben geen zin in een nat pak en willen op tijd naar bed. De kids zijn weer helemaal wakker en het is lastig om ze rond 8 uur in bed te krijgen. Uiteindelijk gaan ze wel slapen, maar dan is Christiaan ook in slaap gevallen en lig ik al een uur Stan rustig te houden. Wij gaan dan ook maar weer lekker slapen. Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg en voor die tijd willen we nog wat foto's maken... 

Dag 5 - Naar de Caribische kust

Opnieuw winnen we deze nacht een uurtje, toch begint de ochtend weer erg vroeg. Om half 6 ga ik naar buiten, het is gelukkig weer mooi weer. Voor het ontbijt loop ik nog even naar de hangbrug om te fotograferen. Ik zie prachtige vogels en het is gewoon genieten om hier rond te lopen. Als ik terug kom bij het huisje, gaan we met Els ontbijten. Ron en Ans maken een flinke ochtendwandeling. Het ontbijt gaat er prima in en daarna pakken we de koffers in, gooien alle bagage weer in de auto's en checken uit. We hebben vandaag ruim 200 kilometer te gaan. We rijden naar het oosten, langs regenwouden en ananasplantages door het Sarapiqui gebied. We zijn vaker in deze regio geweest, maar verbazen ons er toch weer over hoe ontzettend mooi het is, autorijden is hier prachtig.

We stoppen bij de brug over de Rio Claro, vlak voordat we 'snelweg' 32 op rijden richting de kust. Vanaf een uitzichtpunt blij de brug hebben we een prachtig uitzicht over de rivier met op de achtergrond het Braullio Carillo nationaal park. Hiervandaan is het nog een kwartiertje rijden naar Guapiles, waar we opnieuw stoppen. We drinken een kop koffie en kijken onze ogen uit over de drukte op de weg. Hier rijden veel vrachtwagens, het is de weg tussen de haven in Limon en de hoofdstad San Jose. Stan vindt de vrachtwagens prachtig en wil ze allemaal op de foto zetten. Gelukkig kunnen er heel wat foto's op het kaartje worden opgeslagen, maar helaas voor hem houdt de batterij het niet zo lang vol. Na de koffie rijden we in anderhalf uur naar Limon voor de lunch. We komen nu langs diverse bananenplantages. Helaas is het niet mogelijk om ze te bezoeken.

Hoe dichter we bij Limon komen, hoe meer containers we zien. De vragen van Stan zijn heerlijk praktisch en in tegenstelling tot een eerdere rit die we over deze weg maakten, kijken we nu ook met verbazing naar de grote aantallen (koel-)containers en trailers. We proberen in Limon een restaurantje te vinden, maar het ziet er allemaal nogal louche uit. We kunnen niet dichtbij de haven komen en de straatjes die we doorrijden zijn niet geschikt om onze volgepakte auto's te parkeren. Uiteindelijk rijden we naar een supermarkt en kopen wat eten en drinken voor een lunch onderweg. Vlak onder Limon rijden we naar een strandje, waar we bij toeval ook een mooie speeltuin tegenkomen. Hier eten we een lekker broodje, zitten aan een picknicktafel met een zeebriesje en kunnen op afstand de haven zien. Ook zien we zuidelijker de wolken samenpakken boven de Caribische kust, we gaan het zeker niet droog houden vandaag.

Vanaf onze picknickplek is het nog een uur rijden naar het dorpje Puerto Viejo de Talamanca, een typisch Caribisch stranddorpje. We rijden langs de kust en langs bananenplantages, over diverse bruggetjes en uiteindelijk door de prachtige natuur. Tijdens een eerdere reis sliepen we in Cahuita en daarna is het ook voor Christiaan en mij een nieuw stukje Costa Rica. Een heel mooi stukje! We arriveren rond 4 uur bij Hotel Agapi, net onder Puerto Viejo, waar we een appartement hebben geboekt. Het hotel is mooi maar echt vergane glorie. We puzzelen over de bedverdeling en vullen de koelkast. Als Ans de keukenkastjes open trekt, worden we toch wat minder blij. Zeker als er een dode gekko in de koekenpan ligt. Ik neem de pan met dood dier mee naar de receptie, met de boodschap dat m'n schoonmoeder helemaal overstuur is. We krijgen veel excuses, 2 nieuwe pannen en de belofte dat de keuken de volgende dag volledig gesopt gaat worden. We kunnen ook ons geld terug krijgen en vertrekken, maar dat willen we eigenlijk niet. Het zwembad is prima, het hotel ligt pal aan het strand en de airco werkt.

We besluiten die avond uit eten te gaan en dat blijkt een goede keuze. De restaurants die ik de afgelopen dagen op Tripadvisor uitkoos, bleken niet meer te bestaan, daarom rijden Christiaan en ik een rondje om een restaurant te kiezen voor we met de kids in de auto stappen. We vinden een prima Italiaan en een uurtje later rijden we met z'n allen in een auto daar heen. De pizza's smaken prima, maar de pasta carbonara van Els is wel het allerlekkerst. Stan en Mats kunnen hun ogen nauwelijks open houden, Stan ligt uiteindelijk met zijn ogen dicht nog wat pizza te eten maar valt dan echt in slaap. We rijden terug naar het hotel en dan gaan we allemaal maar op tijd slapen. 

Dag 6 - Lekker relaxen

Woensdag kiezen we voor een rustdag, even geen activiteiten op de planning. Uiteraard begint de dag vroeg en staan we op als de zon op komt, rond half 6. We kijken wat rond bij het strand, wat vooral uit dood koraal bestaat. Er zwemmen nog wel leuke visjes rond. Het ontbijtbuffet is prima verzorgd. De temperatuur is nog goed te doen en we hebben weer wat boodschappen nodig, dus gaan we naar het dorpje. We zoeken ook naar wat strandspeelgoed voor de kids, wat moeilijk te vinden is. We zien wel prachtige vogels en er hangt een gezellig sfeertje in het dorp, ook al is het nog erg vroeg. Na een uurtje begint het wel erg warm te worden, daarom zoeken we de supermarkt op. Hier verkopen ze geen lekker brood, dus terwijl Els, Ron en Ans de boodschappen naar de koelkast in ons huisje brengen, rijden Christiaan, de kids en ik een rondje op zoek naar een bakker. Gelukkig vinden we onderweg ook een winkeltje met een paar emmertjes en schepjes en ook het brood kunnen we kopen. Als we bij het hotel komen is het nog maar 11 uur en we vinden het tijd voor het strand. 

We vinden het strand bij het hotel niet geschikt voor de kinderen, dus rijden we naar een strandje nog iets zuidelijker. We komen terecht bij Punta Uva, bijna het laatste strand langs de kustweg van Caribisch Costa Rica. Had ik al vermeld dat het zeewater hier heerlijk warm is? 'S Morgens liepen we al heerlijk door het zeewater, nu plonsen we allemaal in de branding. Als we zijn afgekoeld gaan Ron, Els en ik een stukje lopen en wat foto's maken. Aan het einde van de baai zie ik een paar apen in de bomen, de eerste apen van deze vakantie. Als ik wat foto's heb gemaakt, ren ik terug naar de kids zodat Christiaan en Ans met hun ook kunnen gaan kijken. Vanaf het strand loop je hier zo het natuurpark Manzanilllo in, de apen weten natuurlijk ook niet waar het natuurpark ophoudt. Ik blijf bij de tassen en andere spullen en heb even een half uurtje alleen. Ook wel eens lekker! 

Als iedereen weer terug is, besluiten we terug te rijden voor de lunch. De broodjes smaken prima en daarna is het tijd om het zwembad uit te proberen. Stan ligt een paar uur in het water, afwisselend met mij, opa en Christiaan. Het zwembad ligt deels in de schaduw, maar ik voel m'n schouders en neus toch branden. Iets meer zonnebrandcreme was beter geweest... Mats en ik gaan lekker douchen en daarna gaat hij slapen. Ik loop nog een rondje met m'n fototoestel, er zitten nu ook apen aan de overkant van de weg bij het hotel. Stan wil het water niet uit, maar gaat uiteindelijk toch douchen met Christiaan als het begint te regenen. Ik maak Mats weer wakker, terwijl Ans al met de pannenkoeken is begonnen. We hebben nog wat pizzapunten van de Italiaan als voorafje. De nieuwe pannen komen goed van pas en het eten smaakt prima. De kids kunnen lekker op tijd naar bed. Opnieuw zitten we elkaar met zware ogen aan te kijken en gaan we op tijd naar bed.

Dag 7 - Prachtige dieren en het mooiste uitzicht

De dag begint uiteraard lekker op tijd, rond half 6 steek ik m'n neus naar buiten en zie een strakblauwe lucht. Dat is een goed begin! Ik ga op het strand wat foto's maken, meer van de visjes dan van de zee. Door het kleine koraalrifje slaan de golven niet stuk op het strand. Voor het strand liggen veel kleine poeltjes met stilstaand water waar hele mooie visjes in zwemmen. Als ik genoeg visjes heb gefotografeerd ga ik terug naar ons huisje, waar de anderen ook klaar zijn voor het ontbijt. We zijn te vroeg in het restaurant en Mats schreeuwt om brood. Als hij na een kwartier eindelijk zijn broodje pindakaas krijgt, eet hij het binnen een minuut op. Het ontbijt smaakt hier prima!

Na het ontbijt maken we een korte wandeling, we horen de apen aan de overkant van de weg en zien ze even later door de bomen springen. Als we langs het hotel lopen, wil Stan naar huis, hij heeft buikpijn. Hij gaat lekker in zijn bedje liggen terwijl ik een kop koffie maak. 

Het Talamanca gebergte, waar wij verblijven, staat bekend om de cacao productie. Vlakbij het hotel zit een chocoladewinkeltje waar ik met Ron en Ans een tour ga maken. De eigenaar van de bijbehorende cacaoplantage leidt ons en een paar Amerikanen en Engelsen rond. Ik had een plantage verwacht zoals de bananen- en ananasvelden. Maar nee, cacao groeit hier gewoon in de jungle, de bomen hebben schaduw nodig en die krijgen ze van het natuurlijke bladerdak. We lopen door een primair regenwoud waar 100 jaar geleden cacaobomen zijn gepland. De gids legt uit dat de cacaoproductie in Costa Rica ernstig heeft geleden van een schimmel. De cacaovruchten van de oude bomen zijn allemaal geïnfecteerd geraakt en alleen door goed onderhoud van de plantage kan er toch weer voldoende cacao geoogst worden. 

We wandelen over een onverharde weg de berg op, door een prachtig stuk jungle. De gids vertelt van alles over de bomen en dieren die we tegenkomen. Zo vertelt hij over de bullet-ant, het insect met de meest pijnlijke beet. Een beet van een bullet-ant zou voelen als een kogelschot. Niet veel later staat hij iets te vertellen over een cacaoboom en slaat hij een flinke mier van zijn been, inderdaad een bullet-ant. We verbazen ons over de kleine bloemetjes op de cacaoboom, de grote cacaovruchten die we openbreken en de slijmerige zoete smurrie die om een cacaoboon in de vrucht zit. Als je de vrucht doorbijt, proef je de bittere boon die uiteindelijk tot chocolade wordt verwerkt. 

We zien prachtige felrode kikkertjes, voor de eerste keer zie ik de exemplaren zonder blue jeans. Ook zien we een luiaard hoog in een boom zitten. Het mooiste moment van de wandeling komt als we uitleg krijgen over bepaalde bomen. De gids staat een paar meter van een boom af en plotseling zegt Ans 'kijk eens, zie dat beestje'. Zit er op ooghoogte een luiaard in de boom, zo ontzettend schattig! Ik heb nog nooit een luiaard van zo dichtbij gezien, wat een prachtig moment! 

Als we boven op de berg komen, krijgen we uitleg over de fermentatie van de cacaobonen. Dit gebeurt in een paar dagen, waarbij de slijmerige massa in de vrucht gaat gisten en verdwijnt. De bonen die over blijven, worden vervolgens gedroogd in een kas. De bonen die we hier proeven zijn nog steeds ontzettend bitter. We wandelen naar een uitzichtpunt, waar we een chocoladeproeverij krijgen. Het uitzicht is hier onbeschrijfelijk mooi. Ik heb heel wat mooie plekjes gezien in Costa Rica, maar dit uitzicht overtreft echt alles! Niets dan groene jungle en de blauwe zee, met daartussen een paar witte strandjes. Hier kan ik uren naar kijken. Maar daar is geen tijd voor, we mogen verschillende chocolade proeven, waarbij we worden uitgedaagd om op een creatieve wijze te omschrijven wat we proeven. We krijgen 4 stukjes chocola, gemaakt van cacao van 4 verschillende plantages in de buurt. Ik ben niet zo creatief, het is gewoon heerlijk! Vervolgens krijgen we een chocoladedrankje, die ook meer dan overheerlijk is. Chocolade werd vroeger alleen als drankje genuttigd, bij toeval kwam iemand erachter dat je het ook kunt stollen en als reep kunt verhandelen. 

Het laatste deel van de proeverij houdt in dat we nogmaals 4 stukjes chocolade krijgen, maar dit gaan mengen met verschillende ingrediënten. Zo maak ik een Thaise variant met curry, gember, citroengras en peper. Erg lekker! Ook de combinatie met verse knoflook en de combinatie met basilicum zijn niet verkeerd. Het toetje, de combinatie van koffie, kokos, vanille en chocola is er een om nooit meer te vergeten. Het water loopt me weer in de mond nu ik dit schrijf!

Na de proeverij wandelen we naar het chocoladefabriekje. Een creatieve geest heeft hier de apparatuur gemaakt en geplaatst om van de cacaobonen chocolade te maken: een koffiebrander om de bonen te roosteren (om bacteriën te doden en de smaak te wijzigen), een vermaler om de schil van de geroosterde bonen te verwijderen (werkt met een boormachine), een vorex-machine om de schillen van de cacao te scheiden (2 stofzuigers met ducktape op een lege waterfles van 5 liter aangesloten), een elektrische vijzel om de cacao te pletten en te smelten en als laatste een paar bakken water om de chocola te temperen tot de juiste temperatuur. Vervolgens wordt de vloeibare chocola in mallen gegoten en met een behangafsteker glad gestreken. In de koelkast wordt de chocolade verder gestold voordat het met de hand wordt verpakt. Erg leuk om dit proces te zien en indrukwekkend dat alles met de hand gebeurd. Er worden, behalve suikerriet, geen stoffen aan de chocolade toegevoegd, alles is puur natuur. Behalve de exemplaren met een extra smaakje, maar ook dat zijn allemaal natuurlijke materialen.

Na de bezichtiging van de fabriek wandelen we de berg weer af. We stappen in een grote koelkamer om een paar reepjes uit te zoeken om mee naar huis te nemen en dan zit de toer er echt op. We zijn meer dan 3 uur zoet geweest en het was iedere minuut en dollar meer dan waard! Mocht je ooit in de buurt zijn, Caribeans is echt fantastisch! Na de tour rijden we langs een Frans bakkertje voor een paar stokbroden, die we met z'n allen in het restaurant bij het hotel nuttigen. Ook weer lekker! 

Voor deze middag heb ik een tour geboekt bij het Ara project, een stichting die ik al volg sinds onze eerste Costa Rica reis en die zich inzet voor het behoud van ara's in het wild. Dit doen ze door gewonde ara's op te vangen en door eieren uit te broeden en de jongen zo op te voeden dat ze terug kunnen worden geplaatst in het wild. Vlakbij ons hotel is de locatie waar de ara's worden uitgezet en hier kun je op afspraak een bezoek aan brengen. We hebben enorme mazzel want het weer is nog steeds prachtig, de afgelopen dagen regende het rond een uur of drie. Bij regen kan het bezoek aan het project niet doorgaan, dus ik ben meer dan blij met het mooie weer. Om 4 uur moeten we ergens in de jungle zijn en daarvoor kan ik nog even zwemmen met Stan en Mats. Lekker even afkoelen! 

Onderweg naar Manzanillo, waar het Ara-project is, zien we honderden vogels in de lucht. In deze tijd van het jaar is er een 'Raptor-migration', zo hebben we tijdens de chocolade tour geleerd. Alle roofdieren reizen van Canada naar Chili. Hier zien we vooral gieren, maar er zweven ook diverse roofvogels tussen, mooi gezicht! 

Dankzij Google Maps kunnen we de locatie makkelijk vinden en als we de auto uitstappen komt het gekrijs van de ara's ons al tegemoet. Twee keer per dag worden de dieren hier bijgevoerd en daarom blijft een groot deel van de uitgezette ara's hier terugkomen. Gelukkig zijn Stan en Mats niet bang voor het gekrijs (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de brulapen) en we lopen op het geluid af. De 'Green Macaws' zijn prachtige vogels om te zien en hier zien we er 26 rondvliegen. Wow!!! Zo dichtbij en zo midden in de jungle, hoe gaaf!! Als we boven zijn, komt Buffie, de ara-verzorgster, naar ons toe met een bak voer. Zij gaat het voer op verschillende schommels leggen terwijl wij op een soort tribune toekijken. Even later geeft ze ook wat informatie over de dieren en over het project en kunnen we vragen stellen. We zitten hier een uurtje en ik geniet van ieder moment. Als Stan en Mats het helemaal zat zijn, gaan we weer naar de auto's en rijden terug in de richting van het hotel. 

Het is nog te vroeg om uit eten te gaan, maar willen ook niet bij het hotel hangen. De kans dat de jongens in slaap vallen is erg groot en dat willen we voorkomen. Die jetlag wil er maar niet uit... We stoppen even bij een strandje, waar we een beetje rondkijken en met een bal spelen. Het wordt al snel donker en dan rijden we toch maar naar het restaurant waar we eergisteren ook aten, op naar de pasta carbonara! We kunnen direct aan tafel en om half 7 worden de gerechten geserveerd: meer pasta dan pizza dit keer. Mijn ravioli carbonara smaakt ook heel erg lekker! Stan houdt het niet vol, hij is zo ontzettend moe en wil alleen maar slapen. Als ik hem in de auto zet, gaan meteen zijn ogen dicht. Mats houdt het nog wel even vol, maar als we weer in het huisje zijn, ligt ook hij snel te slapen. Wij ruimen alvast wat spullen op en gaan ook op tijd slapen.

Dag 8 - Naar de Centrale Vallei

Het is nog geen 5 uur als ik wakker wordt, volgens mij als eerste van ons allen. Ik ga zo stil mogelijk uit bed en wandel nog voor zonsopgang naar het strand, we zitten tenslotte aan de kant waar de zon uit de zee komt 's morgens. Als ik de deur uitstap zie ik weer grote groepen roofvogels boven ons hotel rondvliegen, wat indrukwekkend! Helaas valt mijn plan in het water, ik sta in de regen op het nog uitgestorven strand. Het miezert dus echt nat wordt ik niet, maar die mooie zonsopkomst die is er vandaag even niet. Ik vermaak me een tijdje met het fotograferen van de golven en de prachtige kustlijn.

Als ik terug kom is het nog stil in huis, dus ik blijf even voor de deur zitten tot ik kinderstemmetjes hoor. Om 6 uur zijn we allemaal uit bed en pakken we de koffers in. Even na zeven uur gaan we weer lekker ontbijten, de keuze wordt iedere dag groter en vandaag staan er pannenkoekjes met bakbanaan op het menu, heerlijk!

Na het ontbijt bepalen we de route voor vandaag en dan kunnen we van start. We rijden weer terug langs de kust tot Limon. Langs de snelweg drinken we een bak koffie in een truckerscafe en opnieuw vergapen we ons aan de giga vrachtwagens. Nu gaat de route weer langs de bananenplantages, tot we linksaf slaan bij Siquirres. Hier rijden we richting de Turrialba vulkaan, de vulkaan die de afgelopen jaren regelmatig uitbarstte en voor overlast zorgde. Het is flink bewolkt, dus we zien niets van de vulkaan.

We rijden achter een met bananen volgeladen vrachtwagen de berg op. Met een slakkengang gaan we kilometer na kilometer omhoog. Uiteraard zijn er mensen die minder geduld hebben dan wij en op suïcidale wijze ons en de bananenwagen proberen in te halen. Het gaat allemaal net goed. Uiteindelijk kunnen we de bananenwagen en een andere trage vrachtwagen voorbij en rijden we met iets meer tempo door naar het dorpje Turrialba voor de lunch. We zien weinig leuke restaurantjes en komen uiteindelijk uit bij het busstation. Hier zijn verschillende winkeltjes en wij halen een paar hamburgers en frietjes. Het smaakt (een beetje) en we kunnen weer verder, maar niet voordat de kids op een speelgoedauto hebben gereden en alle bussen hebben bewonderd. Het is erg warm hier en we zijn blij als we met de airco aan weer verder kunnen.

Het is nu nog zo'n 3 kwartier naar ons volgende huisje, in de buurt van Paraiso. Het paradijs, al valt dat toch wat tegen als je net uit het Caribische paradijs vandaan komt. We hebben 2 kamers geboekt bij de Rinconcito Verde lodge, een B&B van een lieve dame. Het uitzicht vanaf de kamer en de ontbijtruimte is het grootste pluspunt van dit hotel: we kijken uit op de Orosi vallei. Een vallei met een stuwmeer, een lief dorpje en heuvels vol koffieplantages. Erg mooi, al zien we er door de regen en lage bewolking vanmiddag niet veel van. 

Om 4 uur ploffen we in een stoel op ons balkon, nadat we de kamers hebben verdeeld en de koffers uit de auto hebben gehaald. De hond van de eigenaresse is een mooi beest, maar voor Stan en Mats duidelijk een maatje te groot. We blijven dus op ons eigen balkon, ook al is het hekwerk niet echt geschikt voor Mats. Ik ga lekker een uurtje spelletjes met de kids spelen op het bed, terwijl het noodweer losbarst en alles koud en vochtig wordt. Het is hier sowieso maar rond de 23 graden, even wennen na de 30 graden die we gewend zijn.

Een restaurantje is niet bij dit hotel aanwezig, maar we krijgen menukaarten mee van restaurants uit de buurt die thuisbezorgen. Om 6 uur zitten we aan de ontbijttafel met de borden rijst en nacho's die met hulp van de eigenaresse besteld zijn. Het smaakt lekker! Na het eten gaan de jongens meteen slapen en zitten wij nog een tijdje naar buiten te kijken. Het wordt zowaar weer droog, dan worden ook alle honden uit de buurt wakker, die besluiten een blafconcert te houden. Dit geluid horen we nog even. We liggen pas om half 10 in bed :)

Dag 9 - Cultuur snuiven in Cartago

We slapen heerlijk in de koelte en worden pas rond half 6 gewekt door Mats. Stan slaapt nog langer door en zo houd ik nog maar net genoeg tijd over om te douchen, voordat we gaan ontbijten. De ontbijtjes zijn erg goed verzorgd en nu genieten we echt van het mooie uitzicht. Na het eten stappen we in de auto voor een kort ritje naar Cartago. Dit is de oude hoofdstad van Costa Rica en heeft in tegenstelling tot San Jose nog enkele oude gebouwen en een oud centrum.

We parkeren naast de Avenida Central en lopen eerst naar de lokale, overdekte markt. Wat is dit toch leuk, ik vind het prachtig om al het fruit, de groente en kruiden te zien die breed zijn uitgestald. En ook iets nieuws: nooit eerder zag ik zoveel verschillende soorten honden- en kattenvoer uitgestald in marktkramen. Bizar. Als we, tot grote vreugde van Christiaan, alle paden bezocht hebben, beginnen we aan een wandeling door de stad.

We wandelen langs het oude treinstation, bezoeken een kerk en lopen over de Avenida Central naar het grote plein. Hier drinken we een kop koffie en voeren de kids met opa de duiven. Helaas wilden ze niet uit Stans hand eten, dus mocht hij de maïskorrels op de grond gooien. Mats gooide ook netjes mais voor de duiven neer, om vervolgens naar de beestjes te schoppen. Oeps, nog even opvoeden...

We wandelen de ruïnes van de basiliek in, waar een vijver met grote vissen een leuke afwisseling is op de oude stenen en mooie tuin. Als laatste lopen we een kilometertjes bergaf naar de huidige basiliek, een prachtig gebouw met een nog mooier interieur. Er zijn aardig wat mensen in de kerk en iedereen kan rustig rondkijken. De basiliek is een bedevaartsoord en misschien is dat de reden dat diverse mensen op hun knieën door het midden-gangpad lopen naar het altaar. Mats vond dat in ieder geval erg interessant en ging er op zijn knietjes achteraan. Buiten de kerk is het werkelijke bedevaartsoord, waar een rij van mensen staat te wachten op een beetje water. We wandelen rustig weer terug naar het stadscentrum. Bij de Subway eten we een heerlijk broodje en dan hebben we genoeg Cartago gezien.

Vanuit de stad rijden we naar het dorpje Orosi, we willen nog wel een kerkje bekijken. De originele missiekerk uit 1847 staat nog in dit dorp, maar als we er zijn dan blijkt een bezoek niet mogelijk. Er is een begrafenis en de mensen staan tot ver buiten de kerk te wachten en naar het mooie gezang te luisteren. We staan er even bij te kijken en besluiten dan het museumpje ernaast te bezoeken. Hier liggen veel oude relikwieën die te maken hebben met de de kerk. Christiaan gaat ondertussen een ijsje eten met de kinderen. Als we weer uit het museum stappen, zien we dat de lucht eerder zwart dan wit bewolkt is. We verwachten veel regen, dus we lopen snel weer richting de auto's. De regen laat gelukkig nog even op zich wachten en we kunnen rustig de ijsjes opeten en boodschappen doen. 

Vanuit Paraiso start een rondje Orosivallei, een route van zo'n 50 kilometer. Het eerste deel hebben we gezien tijdens de rit vanuit Cartago en we willen de rest ook rijden. Helaas wel in de regen, want zodra we Orosi uitrijden barst de hemel open. Een paar kilometer verder is het weer droog en zo gaat het de hele route door. We zien mooie uitzichten en koffieplantages, het is een fijne route om te rijden. We stoppen bij de ruïne van Ujarras, een kerk die in de 18e eeuw werd gebouwd maar nooit is afgerond. Helaas begint het ook hier weer te regenen, maar we lopen toch even het parkje in. De tuin rondom de ruïne, in dit geval echt een stapel oude stenen, is mooi aangelegd. Alleen de speeltuin is vergane glorie. Ons bezoek duurt dan ook niet lang. Het is nu nog maar 5 minuten rijden naar ons hotel. 

Bij het hotel worden we verwelkomd door 3 Costa Ricaanse kinderen van Stans leeftijd. We brengen de boodschappen naar de koelkast en even later gaat Stan op de kinderen af. Hij is niet zo'n held met vreemden, maar deze meisjes en jongen vindt hij wel interessant. De kinderen blijken in Nederland te zijn geboren, maar wonen al een paar jaar in Costa Rica. Alleen de oudste spreekt nog een paar woorden Nederlands. Maar met handen en voeten en Stan z'n 12 woorden Engels (1 tm 10 en yes/no) weten ze toch aan elkaar duidelijk te maken wat het spelletje is. Stan geniet ervan om weer even met leeftijdsgenootjes rond te rennen. Wij drinken ondertussen een borrel op het balkon. Ons avondeten bestaat uit stokbrood en rookworst, lekker makkelijk. Na het eten gaan de kids weer op bed met een spelletje en dan lekker slapen. Het is vanmiddag zowaar droog gebleven bij het hotel en de temperatuur is fijner dan gisteravond. We kletsen nog een tijdje en dan is het weer bedtijd!

Dag 10 - Via de botanische tuinen de bergen in

Op zondagmorgen kunnen we rustig aan doen, maar we zijn weer voor zonsopgang wakker. Een mooie zonsopgang dit keer, met uitzicht op de Orosi-vallei. Om 7 uur staan de spullen klaar voor vertrek en zitten wij bij Marta aan het ontbijt. De eigenaresse van de B&B zorgt meer dan goed voor haar gasten. Ze heeft onze was gedaan (voor een belachelijk lage prijs), geeft nuttige tips en serveert een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt nemen we afscheid van haar en haar hond en vertrekken we naar de Jardines de Lankaster, een botanische tuin bij Cartago. Als we even na half 9 arriveren, kunnen we niet eens direct naar binnen omdat de medewerkers rustig opstarten.

We betalen de entree en wandelen als eerste de orchideeën-kas in. Ze schijnen 1600 soorten orchideeën te hebben, die wij onmogelijk allemaal kunnen bekijken. De meeste bloeien helaas niet, maar toch zien we een aantal prachtexemplaren. Het is lekker warm in de kas en na een rondje te hebben gelopen, wandelen we de tuin in. Er is een wandelroute van een paar kilometer, via verschillende soorten tuinen. De Japanse tuin is erg mooi aangelegd en bevat onder andere zo'n 60 soorten bamboe, interessant om te zien.

De cactustuin is ook indrukwekkend. Maar de meeste indruk maken toch de typisch Costa Ricaanse bloemen zoals heliconia's, firetorch flowers en bananenplanten. Ook de mooie vlinders en vogels maken een bezoek aan deze tuin meer dan de moeite waard. Wat we ook niet eerder zo duidelijk hebben gezien, zijn de bladsnijdermieren die vakkundig een plant slopen en de blaadjes meenemen naar hun nest. Na ongeveer 2 uur zijn we bij de uitgang, waar we eerst een kop koffie drinken, voordat we onze weg vervolgen.

Het reisdoel van vandaag is San Gerardo de Dota, een dorpje in de quetzalvallei, hoog in de bergen. Vanuit de botanische tuin rijden we eerst via diverse voorsteden van Cartago naar de voet van het gebergte. Stan vraagt ons plotseling of er een gevangenis is, nou die associatie is niet vreemd bij alle hekwerken en tralies die men hier om de huizen heeft. Het ziet er niet echt gezellig uit. Voor we de bergen inrijden, gooien we de tanks van de auto's nog een keer vol en dan gaan we gestaag omhoog. De route is prachtig, erg groen en af en toe is er nog een klein dorpje. Het aantal dorpjes neemt rustig af, totdat we boven op de berg zijn. We rijden hier op de grens tussen de Caribische en Pacifische kant van Costa Rica, met prachtige uitzichten aan beide kanten. Tegen de verwachting in rijden we veel in de zon, met af en toe een wolk die voor wat mist zorgt. 

Ik wil ergens lunchen bij een restaurant met een mooi uitzicht, maar we zien geen geschikte gelegenheid. Zo zijn we sneller dan verwacht bij de afslag naar San Gerardo de Dota, waar de weg stijl naar beneden de vallei in gaat. Het is dan nog 11 kilometer naar ons hotel en volgens Google Maps doen we daar ruim een half uur over. En dat blijkt nog te kloppen ook. Een van de eerste eetgelegenheden die we tegenkomen is de Cataratas-lodge. Hier kunnen we kiezen uit kip of forel, uit de forellenvijver naast het restaurant. De vis smaakt erg lekker, ook al is hij gefrituurd. Het sapje, de salade en de rijst smaken er prima bij. Voor de kids zijn er frietjes en Stan eet ook flink wat rijst mee. Mats vindt de vis het allerlekkerst. 

Als de buikjes gevuld zijn, is het nog steeds droog buiten. We overwegen de mogelijkheid om naar de waterval te lopen, een wandel- en klauterpad van 800 meter lengte. Ik besluit dat de kids niet mee hoeven, vanmorgen ging het wandelen in de botanische tuin al niet helemaal uit vrije wil en nu heeft Stan er echt geen zin in. Ik blijf bij de kids terwijl de rest de wandeling gaat maken. De eigenaar van het restaurant komt met een bakje visvoer naar Stan toe en daarmee is onze tijdsbesteding bepaald. De ruim 100 viskorrels gooien we 1 voor 1 naar de vissen, die gretig naar het voer springen en zwemmen. Het is een leuk gezicht en Stan en Mats vinden het prachtig. Als het bakje voor drie kwart leeg is, begint het te spetteren. We schuilen onder een afdakje bij de vijver, maar al snel gaat het zo hard regenen dat ik met de kids in het restaurant ga zitten. Nu ben ik echt blij dat ik niet mee naar de waterval ben gelopen. 

Schuilend voor de regen in het restaurant, kunnen we mooi de kolibrie feeder in de gaten houden, talloze verschillende kolibrietjes komen hier suikerwater drinken. De ene is nog mooier dan de ander, helaas is het onmogelijk om, met de kids erbij, foto's te gaan maken. Niet veel later komen Els en Ron bij het restaurant aan, zij zijn teruggekeerd toen het ging regenen. Het valt nog mee hoe nat ze zijn. Een kwartiertje later komen ook Christiaan en Ans terug, wel volledig doorweekt. We hebben gelukkig alle bagage bij ons, dus droge kleren zijn snel gevonden. We zeggen gedag tegen de mensen van het restaurant en rijden het laatste stukje van onze route naar de Suenos del Bosque lodge. San Gerardo de Dota is eigenlijk een lange weg vanaf de snelweg op de berg naar beneden. Onze lodge is een van de laatste in de lange rij. De lodge is erg mooi en het huisje is ook prima, lekker ruim met voor ons 3 tweepersoons en 2 eenpersoons bedden, we hadden hier wel met z'n allen kunnen slapen. Als dit niets uit blijkt te maken voor de prijs, houden we toch 2 huisjes. 

Omdat we tussen de middag zo uitgebreid hebben geluncht, vinden Ron, Ans en Els het niet nodig om 's avonds weer te dineren. Maar we moeten wel wat alternatief voedsel kopen, en bier natuurlijk. In het dorp is geen grote winkel te vinden, het winkeltje waar de hotelmedewerker ons naar toe stuurt verkoopt echt niets meer dan de eerste levensbehoefte. Aangezien we nog meel hebben, kies ik voor eieren, boter en melk voor een stapel pannenkoeken. Thuisgekomen drinken we een drankje en dan bak ik de pannenkoeken, toch een uitdaging zonder de mixer en fijne koekenpannen van thuis. De pannenkoeken smaken er niet minder om. Helaas ben ik te laat gestart met bakken en zijn Stan en Mats te moe om te eten. Ze eten ieder nog geen halve pannenkoek op, zo blijft er nog genoeg over voor Ron, Ans en Els. De kids liggen op tijd te slapen en wij volgen niet veel later, we gaan namelijk de wekker zetten!

Dag 11 - Vroeg op voor een vogel
Deze morgen ging de wekker om 5 uur af. Nou ja, eigenlijk was ik om half 5 al wakker doordat de babyfoon het sein 'batterij leeg' gaf. Het was nog erg donker, waardoor ik me afvroeg of ons doel van deze vroege vogel actie wel zinvol was. We hebben namelijk begrepen dat de beste kans om een quetzal te spotten rond half 6 is. En niet bij het hotel, maar een stukje terug in de vallei. Aangezien de quetzal een van de mooiste vogels van Costa Rica is, en we deze nog niet eerder goed in beeld hebben gehad, vinden we dit wel een vroeg ritje en wandeling waard. Ans is zo lief om bij de kinderen te blijven en Ron en Els gaan mee op quetzal-jacht. We hebben 2 opties: een locatie op advies van de hotelmedewerker en een locatie op advies van een weblog dat ik eerder las. De eerste optie blijkt geen topper, we wandelen wat rond maar zien niemand en zeker geen quetzal. De tweede optie lijkt in eerste instantie ook weinig op te leveren, de bomen waar we de vogels zouden moeten vinden zitten vol met prachtige begroeiing en kleine vogeltjes, maar geen quetzals. 

Tijdens het wandelen langs de rivier, zagen Ron, Els en Christiaan een gids een pad oplopen, richting een uitzichtpunt. Ze halen mij erbij en met z'n vieren liepen we de berg op. Het pad is erg modderig maar goed begaanbaar. Al na zo'n 50 meter zien we de gids en wat andere mensen naar een boom klimmen. Een man die achter ons aan is gelopen, wijst ons op de boom met het woord quetzal. Doorlopen dus, wat nog best een uitdaging is zo 's morgens vroeg en buiten adem door de hoogte. Maar onze inspanning wordt beloond, nog voordat we het uitzichtpunt hebben bereikt, zien we de quetzals al rond de boom vliegen. Het zijn in ieder geval 2 mannetjes en een vrouwtje, de vogels zijn echt prachtig. Ze gaan af en toe ook netjes voor ons op een tak zitten, zodat we met mooie foto's weer richting het hotel kunnen voor het ontbijt. Rond half 8 zijn we weer bij Ans en de kinderen en die lusten ook wel een broodje. 

We zijn de enige ontbijtgasten in het grote hotel. Het ontbijt is meer dan lekker. Naast de gekozen ei/omelet/pannenkoek krijgen we vers fruit, een lekker sapje, heerlijke koffie en een plak vers gebakken bananencake. We eten allemaal heerlijk en kunnen er voorlopig weer tegen. Na het ontbijt wilden we gaan douchen, maar het is zo koud in de huisjes dat we dit maar laten. Ik kan kiezen tussen een warme douche in dit koude huisje of een koude douche op onze warme volgende locatie en ga toch maar voor de tweede optie. De anderen kiezen ook voor deze optie en daarom gaan we de koffers weer in de auto laden. Ik ga nog even met de kids naar de speeltuin en dan is het tijd om uit te checken en door te reizen naar de Pacifische kust. Het was prachtig in de bergen, maar wel erg fris! 

Om bij de Pacifische kust te komen, rijden we vandaag over de Cerro de la Muerte. Vroeger werd deze weg al als wandelpad gebruikt. Er zijn veel mensen gestorven op de weg door de kou, in vergelijking met de rest van het land is de 10 graden Celsius hier ijskoud en het wordt 's nachts nog kouder. In tegenstelling tot een eerdere keer dat we deze route reden, schijnt de zon en rijden we nauwelijks door de mist. Echt gevaarlijk is de route zo niet, maar wel prachtig met de begroeiing langs de weg en de uitzichten over de valleien. Na een bak koffie vlakbij San Isidro is het nog een uurtje rijden naar de kust, waar we ons gaan opsplitsen: wij slapen 2 nachten in Tipi Jungla en Ron, Ans en Els gaan naar een luxe resort.

TIjdens onze huwelijksreis sliepen we voor de eerste keer bij Tipi Jungla, mijn favoriete lodge in Costa Rica. De locatie is fantastisch, de tipi's meer dan bijzonder en nergens voel je je zo midden in de natuur als in deze ecolodge. Mario en Manon zijn zeer gastvrij en sinds ons eerste bezoek hebben we contact gehouden. Twee jaar geleden sliepen we hier met Stan en nu gaan we met ons gezinnetje in een tipi. Helaas kunnen Ron, Ans en Els niet in een tipi terecht en daarom hebben we voor hun een hotel in Dominical geboekt. We gaan in Dominical eerst even kijken en lunchen op het strand. Dit is een heel relaxed stadje waar toeristen vooral komen om te surfen. Wij slaan het surfen over, maar vinden het opnieuw een relaxed dorp om even rond te wandelen. De broodjes en patatjes smaken prima. We checken in bij Villa's Rio Mar, waar Ron, Ans en Els verblijven. Het ziet er fantastisch uit, een mooi zwembad, fijne kamer en flink restaurant. Als de koffers op hun kamer staan, rijden we met zijn allen verder naar Tipi Jungla.

Het is fijn om Manon, Mario en hun zoontje Matteo weer te zien en natuurlijk ook om de prachtige tipi-tent weer een paar dagen als 'eigendom' te beschouwen. Stan en Mats zijn ook flink onder de indruk van de tipi en de klamboes, ze vinden het helemaal leuk. We laten Ron, Ans en Els de ecolodge zien, voordat zij het hobbelweggetje weer afrijden terug naar hun eigen hotel. Wij genieten van een vers fruitdrankje, kletsen bij met Manon en Mario en genieten van de zonsondergang. Matteo laat zijn speelgoed zien, een tafel vol met autootjes en een paar bruggen van planken waar de auto's overheen gereden kunnen worden. Stan en Mats doen heel snel mee, ze vinden het duidelijk erg leuk om weer eens lekker te spelen. 

Mario regelt ondertussen een paar pizza's als diner, die heerlijk smaken. Daarna is het bedtijd en lopen we terug naar de tipi. Stan, die 2 jaar geleden nog bang was voor boomwortels, loopt nu met een lampje in het donker voor ons uit. Zo stoer in het donker, hij doet zelf de tipi voor ons open en gaat heerlijk slapen in zijn eigen bed onder de klamboe. Mats blijft bij ons in bed, we zien het niet zitten om zijn tentje op de grond van de tipi te zetten, waar al het ongedierte vrij rond kan lopen. Het tweepersoons bed is super kingsize dus we hebben ook helemaal geen last van ons slapende mannetje. Ik ga tegelijk met de jongens slapen, wetende dat we erg vroeg wakker zullen worden. 

Dag 12 - Gewoon een heerlijke dag

Ik word diverse keren wakker 's nachts, toch wat onrustig door de vele geluiden om ons heen. Om 5.15 uur wordt Mats wakker en is de nacht ten einde. Stan blijkt in zijn bed verplaatst te zijn zodat hij met zijn hoofd op een tafeltje ligt, hij heeft blijkbaar geen last van de klamboe die om zijn gezicht gevouwen ligt. Hij wordt even later ook wakker en dan kijken de kids nog even een filmpje op het grote bed. Rond half 7 gaan we naar de Palenque voor een ontbijt van pannenkoeken met vers fruit, lekker! Christiaan en Mario gaan na het ontbijt wandelen met Ron, Ans en Els in Haciënda Baru en Manon en ik blijven met de kids bij de lodge. We hebben het speelgoed van Stan en Mats ook meegenomen naar de Palenque en al snel worden er weer bruggen gebouwd voor de Lego-auto's en de autootjes van Matteo. 

Als Christiaan en Mario terug zijn van Haciënda Baru, maken we een plan voor de rest van de dag. We laten de kids eerst nog even spelen en gaan dan lekker lunchen bij een restaurant in de buurt. Verder willen we naar het strand en 's avonds eten we wat simpels in de lodge. De dag vliegt om, met ondertussen een paar mooie fotomomenten. We zien kikkers, een schorpioen met baby's op de rug en prachtige vlinders. Helaas zwemt een kaaiman weg voordat ik een foto kan maken en laten de kapucijneraapjes zich niet zien. Na de uitgebreide lunch rijden we langs de rivier, misschien kunnen we hier zwemmen in plaats van in de zee. Helaas is de zwemplek door flinke overstromingen van een paar weken geleden verdwenen, het is te gevaarlijk. De route is wel prachtig en we hobbelen rustig door tot we weer bij de weg naar het strand komen. 

Als we op het strand zitten, begint het zachtjes te regelen. Mats en Matteo laten zich hier niet door weerhouden en spelen heerlijk in het warme zeewater. Als het harder gaat regenen, besluiten we terug te gaan naar de lodge. Als we iets verder van de zee verwijderd zijn, breekt het noodweer los en spoelt het water over de weg. 

We rennen van de auto naar de tipi, maar dan lijkt de regen alweer minder te worden. We spoelen de kids af onder de regenstralen die van de tipi stromen, ze vinden het nog leuk ook om in de regen te douchen. Koud is het dan ook niet. Ze mogen nog even een spelletje spelen op de tablets en dan is het tijd voor onze 'avondexcursie'. Samen met Mario en Matteo gaan we met de auto over het hobbelpad naar de grote weg. Langs het pad zoeken Christiaan en Mario een mooi kikkertje in de bomen, die Mario weer snel weet op te sporen. Hij laat de jongens de kikker in de auto zien. Stan en Matteo vinden het erg mooi, Mats is al hobbelend in slaap gevallen. Ik ga met Mario mee om een paar foto's te maken van het kikkertje en dan hobbelen we in de auto weer naar de lodge. We lopen meteen door naar de Palenque, waar Manon de tafel voor ons gedekt heeft. De broodjes en koekjes smaken prima en zo hebben we toch onze buik weer vol. De kids zijn duidelijk bekaf en na het eten gaan we dan ook weer naar bed. Het regent opnieuw hard en het begint ook te onweren, heerlijke geluiden als je in een tipi ligt!

Dag 13 - Naar een mooi strand en opnieuw papegaaien!

Woensdag worden we voor de allerlaatste keer wakker in de tipi. Ik ben al vroeg wakker door de geluiden en ontdek dat het weer niet zo mooi is. De regen is wel opgehouden, maar het is nog erg bewolkt. Alles voelt klam en nat aan en het is lekker koel. Als we allemaal zijn aangekleed gaat Christiaan de auto uitmesten, terwijl ik met de kids nog even in de Palenque ga spelen. We zitten al voor 7 uur aan het ontbijt en drinken daarna nog wat met Mario en Manon. We zien nog een prachtige Aracari in de bomen bij de lodge en horen diverse papegaaien en toekans, die helaas te ver weg zitten voor een foto. Ron belt ons dat ze aan het uitschenken zijn bij Villa's Rio Mar en dan gooit Christiaan ook onze spullen in de kofferbak. Het verblijf in de tipi is weer veel te snel voorbij gevlogen. Ook al kijk ik uit naar een warme douche, de luxe van de pure natuur is me zoveel meer waard. We nemen afscheid en hobbelen dan weer naar de grote weg, waar Ron, Ans en Els al op ons staan te wachten. 

Als we bij Tipi Jungla wegrijden, gaan we nog even richting het strand. We stoppen op de plek waar Mario ons gister liet zien waar het mangrovebos begint. De kaaiman zwom hier weg en ik ben benieuwd of hij er nu wel is. We zien alleen een paar reigers. Als we de auto even aan de kant zetten en uitstappen, zie ik diverse kapucijneraapjes door de bomen springen. Allemaal uit de auto en lekker aapjes kijken! We storen de apen duidelijk bij hun ontbijt, maar de beestjes zijn erg nieuwsgierig en dit levert leuke foto's op. 

We hebben vandaag niet zo'n lange rit op het programma staan, er is dus nog genoeg tijd om via het strand van Manuel Antonio te rijden. Hier ligt het meest bezochte nationale park van Costa Rica, met prachtige stranden. We gaan naar het openbare strand in plaats van het dure nationale park. De kinderen maakt het toch niet uit wat voor zand we hebben en wij vinden de kust hier ook prachtig. De schepjes en emmertjes worden volop gebruikt en ook het springen in de golven is weer een feestje. Als Ron alle hoeken van de prachtige baai heeft gefotografeerd, drogen we ons af bij de auto en gaan we weer verder. We rijden in ruim een uur naar Jaco, de lelijke strandstad met torenflats. Hier hebben ze in ieder geval wel een lekker broodje van de Subway, heerlijk geluncht! 

Na de lunch bespreken we de mogelijkheid voor een boottocht over de Rio Tarcoles. De Rio Tarcoles is de langste rivier van Costa Rica. Bij de monding van de rivier zijn talloze watervogels en krokodillen te zien. Tijdens het boottocht heb je de meeste kans om de mooie dieren te spotten. In 2009 sliepen we in het dorpje Tarcoles maar ik denk nu een mooier hotel te hebben gevonden. De boottochten gaan vanuit het dorpje. Als we hier aankomen, ziet de lucht er zo dreigend uit, dat we ervoor kiezen om niet vanmiddag maar morgenochtend de tour te doen. We kopen nog wat boodschappen en rijden door naar de Cerro Lodge, iets ten noorden van Tarcoles en nationaal park Carara. Dit park staat bekend om de vele vogels, onder andere de rode ara, en grenst aan de Rio Tarcoles. We stoppen bij de brug over de rivier, een stop die iedereen maakt die ooit over de weg langs de Pacifische kust rijdt. Vanaf de brug zie je een grote groep krokodillen en net als 2 jaar geleden maakt dit vooral op Stan veel indruk. We vinden het allemaal een mooie plek trouwens. Nu is het echt niet ver meer naar de Cerro Lodge.

Als we bij de Cerro Lodge uit de auto stappen, horen we direct gekrijs van de rode ara's. Stan en Mats herkennen het geluid van ons bezoek aan het Ara project in Manzanillo. Mats heeft veel nieuwe woorden geleerd deze vakantie en papegaai is er daar 1 van, leuk! We krijgen 2 kamers naast elkaar en halen meteen de zwemkleding uit de koffers. De kids en ik zitten nog onder het zand van Manuel Antonio en dat kunnen we er mooi even afspoelen in het zwembad. Het water is niet koud en we zwemmen heerlijk in het kleine zwembadje. Vanuit het zwembad zien we de eerste rode ara's van dichtbij, ze komen af op de voedertafels en eten vruchten uit de bomen van de lodge. Enkele keren vliegen de ara's vlak over het zwembad, zo gaaf om deze prachtige beesten recht boven je hoofd te zien vliegen!

Als we zijn afgekoeld, gaan we lekker douchen in de kamer. Opgefrist zitten we even later aan een borrel voor onze kamers, voordat we naar het restaurant gaan voor het diner. We kunnen kiezen tussen kip, vis, varken of rundvlees en krijgen een 3-gangendiner. De soep is al lekker en mijn biefstukje is echt goed. De kids eten wat van ons mee en terwijl wij nog aan het hoofdgerecht zitten, valt Mats al spelend op de grond in slaap, helemaal bekaf. We leggen hem in de wandelwagen en eten rustig verder. Stan heeft mazzel, hij mag zijn eigen toetje en het toetje van Mats opeten. Na het eten lopen we naar de kamers, waar Stan en Mats direct gaan slapen. Wij kletsen nog een tijdje verder en bekijken de foto's die we de afgelopen dagen hebben gemaakt. Nog voor 9 uur ligt iedereen te slapen. 

Dag 14 - Ara's en nog veel meer mooie vogels

Om kwart over 5 werd Mats wakker met de worden 'wakker, uit de tent, papegaai'. Het gekrijs van de vogels is weer duidelijk te horen. Ik ga alvast wat foto's maken van de ara's, die zich bij de voedertafel bij het zwembad hebben verzameld. We ontbijten lekker vroeg en zitten om kwart voor 8 in de auto naar Tarcoles. Hier gaan we de rivierboottocht maken. We hebben een boot met gids en kapitein voor onszelf. De tocht is prachtig, we varen eerst een stukje stroomopwaarts en zien verschillende krokodillen en vogels van dichtbij. Daarna varen we via het mangrovebos naar de monding van de rivier in de Pacifische oceaan, waarbij we nog veel meer krokodillen en vogels zien. Ook de krabbetjes in het mangrovebos zijn leuk om te zien en ondertussen geeft de gids ons allerlei informatie over de dieren. Na ruim anderhalf uur varen we weer terug naar de auto. In de tuin bij de bootopstapplaats zien we nog verschillende leguanen en een leuk eekhoorntje. Na een drankje rijden we naar het dorpje Tarcoles. We kopen een brood voor de lunch en een drankje voor 's middags. 

Mats valt weer in slaap als we terugrijden naar de lodge. Stan zit bij opa en oma in de auto en wij besluiten nog even door te rijden zodat Mats nog wat langer kan slapen. Het laatste deel van de weg naar de lodge is onverhard en wordt steeds slechter als we nog een paar kilometer doorrijden. We hebben een prachtig uitzicht over de Rio Tarcoles en daarna gaat de hobbelweg tussen verschillende boerenbedrijven door tot we eindigen voor een gesloten hek. Hier stappen we even uit en kijken wat rond, heel bijzonder is het plekje niet. De prachtige heliconia's die hier in het wild groeien zijn wel prachtig, maar direct daarnaast beginnen de grasvelden voor de koeien. Als we terug rijden naar de lodge, wordt Mats weer wakker. Ondertussen is Stan al met opa in het zwembad aan het spelen en wij volgen direct na aankomst. Ans en Els volgen ook en iedereen koelt lekker af in het zwembad terwijl de ara's af en toe langs- en overvliegen. 

Na het zwemmen is het tijd voor een broodje, dat we zelf smeren bij de kamers. Het wordt weer lekker warm, maar we willen toch nog wel een stukje wandelen. De wandelpaden bij de lodge zijn minder uitgebreid dan ik had verwacht. Stan, Ron en ik gaan vogels fotograferen bij de voedertafels, terwijl Christiaan, Mats, Ans en Els verder lopen langs de weg die wij eerder met de auto reden. Als we flink wat foto's hebben gemaakt, heb ik het weer behoorlijk warm. Stan en Mats vinden het wel een goed idee om nog even te gaan zwemmen, dus trekken we de natte zwemkleding weer aan en plonsen even later in het zwembad. Het begint wat te miezeren, maar de regen zet niet door. Bij vlagen is het ontzettend warm en benauwd. Het zwembad brengt heerlijke verkoeling en mooi zicht op de papegaaien, dus wij zitten hier prima! 

Na het zwemmen drinken we weer een borrel bij de kamers. Ik loop nog een keer naar het restaurant voor wat zonsondergang foto's en dan gaan we dineren. De keuze is exact hetzelfde als gister, vandaag bestel ik er alleen wat extra patat bij voor de kids. Ze houden het vandaag beter vol dan gister en ook Mats eet wat ijs als toetje. Het smaakt allemaal weer prima! Het is al na half 8 als de kinderen slapen, zo laat wordt het meestal niet in Costa Rica!

Dag 15 - Regen, regen en een canyon

De vrijdag begon later dan verwacht, pas om 6 uur werden de kids wakker in de Cerro Lodge. We zijn rustig opgestart en zaten pas om half 8 aan het ontbijt. Met zicht op de rode ara's, het is toch raar eigenlijk dat dit begint te wennen. Stan blijft foto's maken van de vogels, hij is er zo van onder de indruk. Het ontbijt met pannenkoeken smaakt prima. We laden onze koffers weer in de auto's en gaan op weg naar de Llanos de Cortes waterval.

Eerst moeten we even tanken en een uurtje later vallen Mats zijn ogen bijna dicht. Wij vinden het nog veel te vroeg voor zijn middagslaapje, het is pas half 10. We zien een bordje langs de weg met een prachtig glas koffie en gebak, een goed moment om even te stoppen. Bij Restaurant Café y Macadamia stappen we uit de auto. Op dat moment stapt een Schot bijna weer op zijn fiets. De man heeft een speciale ligfiets vol met gadgets en tassen, waarmee hij van Alaska naar Latijns-Amerika fietst. Zo'n 100 kilometer per dag fietst hij en hij is al 5 maanden onderweg. Zojuist zag hij voor het eerst apen, maar onderweg heeft hij al heel veel moois gezien. Prachtig zo'n ontmoeting, wat een bijzondere reis maakt hij. En het fietsen door Costa Rica blijkt ook prima te gaan, ondanks dat de Tico's als idioten autorijden.  We zwaaien de Schot uit als hij zijn weg in zuidelijke richting vervolgt.

We bestellen een kop heerlijke koffie en een stuk cake en nemen plaats in de tuin achter het restaurant. Al snel horen en zien we de brulapen in de grote boom achter het restaurant. We zien er een paar zitten en klauteren, dit blijft leuk. Even later begint de grote apenshow. Als wij net onze koffie en gebak op hebben, springt de eerste aap vanuit de boom in een andere boom. Dit is een flinke sprong, er zit een paar meter ruimte tussen de takken van de beide bomen. Pas als de apen één voor één de sprong wagen, zien we pas hoeveel apen er in de boom zitten: heel veel! Grote volwassen brulapen wisselen de jonkies af, het leukst zijn natuurlijk de kleintjes die wat onwennig op het uiteinde van de tak staan voordat ze springen. Er komt een groep Amerikaanse toeristen met gids bij ons staan. De apen vinden het nodig om vlak voor de sprong nog even hun blaas en darmen te legen, daar hadden de Amerikanen niet op gerekend. Ook leuk natuurlijk. De show duurt zeker een half uur, totdat alle apen de sprong hebben genomen. Ik had al wat foto's van vogels in de vlucht, maar nu zijn daar een paar leuke foto's van springende apen aan toegevoegd.

Als de show over is, rekenen we de koffie en het gebak af. We gaan weer op pad richting het noorden. Waar we 2 jaar geleden nog telkens stil stonden door wegwerkzaamheden, rijden we nu over mooie nieuwe dubbelbaans snelwegen. De laatste kilometers gaan een stuk sneller dan de rest van de heuvelachtige Panamericana snelweg. Onze volgende stop is in Bagaces, een vieze stinkstad vlakbij de waterval. Hier bezoeken we een supermarkt waar we wat eten en drinken inslaan voor bij de waterval. De lucht ziet er plotseling erg dreigend uit, we gaan het toch wel droog houden? 

Het is nu nog een klein stukje naar Llanos de Cortes, een waterval bij een klein dorpje. We betalen een donatie en geld voor het parkeren, binden de zwemspullen en tassen op de rug en beginnen aan de wandeling naar de waterval. Twee jaar geleden bezochten we deze prachtige plek ook. We moesten toen behoorlijk klauteren om beneden te komen. Nu is er een betonnen trap aangelegd en is de afdaling verrassend eenvoudig. Helaas vallen de eerste regendruppels als we net bij de waterval aankomen. En hoe mooi dit plekje ook is, met een strandje voor de grote waterval en twee kleinere watervallen, als het echt hard gaat regenen besluiten we toch weer terug te lopen naar de auto's. 

We gaan eerst maar eens naar het hotel dat ik had uitgekozen. Dit is een Tico hotel dat ik eerst van dichtbij wil zien, de reviews zijn positief maar er waren nauwelijks foto's op internet te vinden. In werkelijkheid ziet het onderkomen er niet echt aantrekkelijk uit. De medewerker en even later de eigenaresse doen nogal vaag over de mogelijkheid om te overnachten, eerst kan het wel, dan kan het niet en dan toch weer wel... We krijgen een oude vieze stinkende kamer aangeboden. We besluiten door te rijden in de richting van nationaal park Rincon de la Vieja, waar Ron, Ans en Els morgen gaan wandelen. Ik had gisteravond nog een paar hotelletjes gevonden op booking.com, waarvan Canon de Rincon de la Vieja het leukste leek. Als we hier aankomen, kunnen we voor een redelijke prijs 2 kamers krijgen voor 2 nachten. Canon blijkt een canyon te zijn en er is van alles te doen bij de lodge. Nu gaan we lekker relaxen bij de kamers en even zwemmen in het mooi aangelegde zwembad. We zitten hier helemaal prima!

Het restaurant gaat pas om half 7 open en dat blijkt wat laat te zijn voor Stan en Mats. Vooral Mats is bekaf en vervelend. Het blijkt vooral honger te zijn, want als de kipnuggets op tafel komen is de rust teruggekeerd. Stan heeft nog wat stress om een poesje dat naast zijn stoel zit te miauwen. Zijn kinderlogica en mijn antwoord dat het poesje gewoon honger heeft en geen papa en mama heeft, blijkt geen goede combinatie. Ik jaag het poesje maar weg en dan eet hij snel zijn bord leeg. Het eten smaakt overigens erg goed hier, we zitten in een bijna leeg restaurant en kunnen alleen à la carte dineren. Mijn keuze voor vis uit de canyon blijkt een goede te zijn. Mats valt al etende in zijn stoel in slaap, echt tijd om naar het huisje te gaan. Daar aangekomen zijn de jongens weer klaarwakker en kost het toch weer even tijd om ze in slaap te krijgen. Daarna bekijken we de foto's op de iPad en zitten nog gezellig. Voor de eerste keer deze vakantie gaan we pas na 10 uur naar bed, hopelijk mogen we weer tot een uur of 6 uitslapen. 

Dag 16 - Vliegend over de canyon

Het wordt een onrustig nachtje. Eerst komt Mats drijvend van het zweet uit zijn tent, dan maar bij ons in bed verder slapen. Een paar uur later droomt Stan raar en ga ik maar bij hem liggen. Nog voor 5 uur blijken er wat brulapen in de bomen achter onze huisjes te zitten, die flink van zich laten horen. Diezelfde apen schreeuwen ons om half 6 definitief wakker. Gaap! Maar het is mooi weer buiten en we hebben een leuke dag vandaag, dus we gaan fris eruit en naar het ontbijt. Mats heeft duidelijk te kort geslapen en is erg onrustig. We kijken rustig rond bij het restaurant, dat uitzicht biedt op de canyon. Een prachtige canyon, niet zo groot en diep maar wel met mooie watervalletjes en begroeiing. Er is een hangbrug over de canyon en we zien een plateau van het ziplinen. 

Ron, Ans en Els gaan de wandeling door nationaal park Rincon de la Vieja lopen, over de vulkaan en langs diverse vulkanische activiteiten zoals borrelende modderpoelen. Wij kennen de wandeling en vinden deze niet geschikt voor de kids. Het wordt voor ons een relaxdagje, we hoeven de auto alleen maar in om wat boodschappen te halen voor de lunch. Het is niet zo warm vandaag, heerlijk wandelweer maar nog geen zwemtemperatuur. De tuinman heeft een actieve dag en zet verschillende planten in de grond. Daarbij laat hij hopen grond achter, die Stan vakkundig glad harkt met zijn strandspeelgoed. Hij zit een half uur bij de tuinman, te kijken naar zijn werkzaamheden en te helpen met de afwerking. Ik haal de stoepkrijt uit de koffer voor de kids, die kunnen mooi onze paadjes voor het huis versieren. Ze vermaken zich er erg goed mee en het ziet er vrolijk uit. Nu maar hopen op veel regen zodat we het niet hoeven op te ruimen... Ondertussen lopen Christiaan en ik wat rond over het park. Het park is mooi aangelegd met de blokhutten, maar er zijn weinig bijzondere bloemen en dieren te vinden.

Na een bezoekje aan de speeltuin begint het toch wel warm te worden. We gaan eerst boodschappen doen. In Liberia is een plein met een grote supermarkt, waar we een broodje en cakejes eten en brood kopen voor de lunch. Terug bij de lodge trekken we de zwemkleding aan, daar is het nu echt wel weer voor. Ondertussen komen de anderen ook weer terug van de wandeling. Voor Christiaan en mij betekent dit dat we kunnen gaan ziplinen. Ziplinen, of Canopy tours, vind je overal in Costa Rica. Aan een tuig je 'vlieg' je tussen de boomtoppen door. Wij hebben dit nog nooit gedaan omdat het vaak erg duur is en we altijd de voorkeur gaven aan een wandeling door de natuur. Nu is het tijd om het ziplinen eens te proberen! Ik maak een afspraak voor 2 uur, dan kan Mats lekker slapen en Stan met opa en oma spelen. We zwemmen een half uurtje en snijden dan het brood in stukken voor de lunch. 

Na de lunch trekken we geschikte kleding aan, spuiten ons vol met muggenspray en wandelen naar de receptie. Veel uitleg is niet nodig, we worden in een tuigje gehesen en krijgen speciale handschoenen en een helm. We lopen met twee gidsen naar het eerste platform. De eerste gids laat zien wat de bedoeling is en niet veel later gaat Christiaan achter hem aan, bungelend aan de ijzeren kabel. Ik volg hem en de andere gids sluit aan. Wat is dit leuk! Ik had verwacht dat het heel snel zou gaan, maar het tempo ligt laag genoeg om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht. Het gevoel om over de bomen te vliegen is toch wel heel bijzonder. Zo glijden we zigzaggend aan de kabels over de canyon, met prachtige uitzichten onderweg. Een van de platforms is bij het restaurant, waar Stan, Ron en Els ons staan te fotograferen. We drinken wat en gaan dan door met de tour, nog 2 ziplines te gaan. Het duurt in totaal maar een half uur, maar het is het geld zeker waard! Ondertussen is trouwens de zon weer gaan schijnen. Het lopen van platform naar platform is dan ook lekker warm! 

Ron gaf gister aan wel te willen paardrijden, wat ook kan bij de lodge. Ik was de enige die wel mee wilde, dus loop ik direct na het ziplinen met Ron naar de receptie om een paard te reserveren. De paarden en een gids staan direct tot onze beschikking. Ik ga me wel even insmeren met zonnebrandcrème, de zon brand volop en ik verwacht een tocht over de open vlakte. Mats wordt ondertussen wakker en met z'n allen lopen we naar de paarden toe, aan de andere kant van de hangbrug. Hier krijgen we nauwelijks uitleg, de gids spreekt namelijk geen Engels. We hoeven maar twee termen te onthouden: links en rechts en de bijbehorende ruk aan de teugels. We klimmen met een trappetje op een paard. Stan en Mats vinden de paarden erg interessant, maar ook groot en eng. Ze vinden het dus prima dat ik zonder hen wegrijdt, ze gaan echt niet met me mee. Ron zijn paard neemt het voortouw en wandelt voorop het veelbelopen pad op. De gids sluit aan en fluit zodat de paarden wat sneller gaan lopen. 

Eerst lopen we rustig over een platgetrapt pad door een grasveld. De tocht gaat verder door wat struikgewas en we draven even later door gras dat net zo hoog is als de paarden zelf. We hebben uitzicht op de vulkaan of op het gras voor ons. Ik heb al jaren niet meer op een paard gezeten en het is dus even zoeken naar de juiste houding, zeker bij het draven. Maar het paard maakt het allemaal niets uit, die loopt lekker verder. De tour zou een uur moeten duren, maar na iets meer dan een half uur is de lodge alweer in zicht. Mijn billen zijn er niet treurig om en het is een mooie rit geweest. Het is vooral ook heel erg warm! 

Als we bij de huisjes terug komen, wil Mats maar een ding: paard zoeken. Ik loop achter hem aan over het pad naar de hangbrug. Hij heeft vandaag het woord ola onthouden, oftewel hallo. Hij zegt het zo schattig tegen iedereen, dat ik alleen maar glimlachende mensen tegenkom. Stoer loopt hij ook voor mij uit over de wiebelende hangbrug, toch heerlijk zo zonder angst! Mooi mama, waterval, stenen in water. Jazeker, mooi om te zien op een hoogte van zeker 15 meter recht erboven! Bij de paardjes aangekomen vindt hij het toch wel wat eng, hij klimt zo ongeveer in me. Maar hoe langer we bij de paarden blijven, hoe meer hij bij ze in de buurt durft te zijn. We zitten een tijdje op het trappetje midden tussen de paarden, terwijl ze eten krijgen en dus rustig met z'n allen op een rijtje staan. Na het eten worden de paarden erg onrustig en vind ik het mooi geweest. 

Ziplinen en paardrijden in de hitte, daar wordt je niet echt fris en schoon van. Tijd voor weer een duik in het zwembad en daarna een heerlijk warme douche. Om half 6 zit ik helemaal fris bij de rest aan een borrel, terwijl de kids een filmpje kijken voor het diner. We wandelen weer naar het restaurant, waar Stan en Mats vandaag heel wat gezelliger zijn dan gisteravond. Het eten is nog lekkerder dan gister en we hebben zelfs nog tijd om een toetje te bestellen en op te eten. Pas na 8 uur liggen de jongens in bed en wij zitten nog een tijdje lekker voor onze blokhut.

Dag 17 - Terug naar Dos Palmas La Garita
Onze laatste volle dag Costa Rica alweer, wat vliegt zo'n vakantie toch om! Als we wakker worden, ruimen we rustig de kamer op. Helaas heeft de regen van vannacht niet voor het gewenste resultaat gezorgd: we moeten toch echt zelf de paadjes schoonmaken. Met een fles water gaat dat nog best makkelijk. Na een heerlijk ontbijtje en een laatste bezoek aan de paardjes, gooien we de koffers in de auto en vertrekken. We hebben een behoorlijke rit voor de boeg, maar over de nieuwe snelwegen gaan we snel van start. Na een ruim uur begint Mats weer erg moe te worden, tijd om even te stoppen! We drinken een heerlijke bak koffie bij een restaurant aan een rivier. Naast de huispoes zien we een paar erg mooie leguanen. Een uurtje later stappen we weer in de auto.

Omdat we toch al een flink stuk gereden hebben, stel ik voor om niet de 'snelle' nieuwe route te volgen maar de oude Panamerican Highway. Het weer is niet zo mooi, het regent veel en een buitenactiviteit zit er niet echt in. Als volgend reisdoel stel ik het stadje San Ramon in, geen toeristische highlight maar er is vast een mooi plein. De route gaat door heel veel kleine dorpjes, door de bergen met mooie uitzichten en langs talloze autosloopplaatsen. Genoeg te zien dus en de kids vermaken zich prima op de achterbank.

San Ramon stelt niet veel voor, maar is een ideale stop zo rond lunchtijd. We vinden een parkeerplaats naast het stadsplein, waar het gezellig druk is op zondag. We wandelen een rondje tot we een bakkerij vinden en met wat broodjes en drankjes lopen we het plein op. Hier zitten we prima, totdat het weer begint te regenen. Het eten is dan al op en we springen weer in de auto. Het is nu minder dan een uur rijden naar het hotel, maar met de regen vinden we het daar nog te vroeg voor. Het dorpje Sarchi is de moeite van een korte omweg waard en even later rijden we de Panamerican Highway af, de koffieplantages in. Ook in Sarchi is een gezellig dorpsplein, waar we rondkijken tot het opnieuw begint te regenen. Helaas, het ziet er niet naar uit dat het snel droog wordt en we gaan weer verder rijden.

Uiteindelijk rijden we tegen 4 uur door de toegangspoort van Dos Palmas Country Inn. We krijgen dezelfde kamers als 2 weken geleden en Mats is meteen 'thuis'. Het blijft regenen en het zwembad is erg koud, dus we vermaken ons met een spelletje en het bekijken van de foto's. Op advies van Peter eten we in een restaurantje vlakbij het hotel, waar de Mexicaanse gerechten prima smaken. Terug bij het hotel gaan de jongens weer lekker naar bed en wij volgen niet veel later.

Dag 18 - Terug naar Amsterdam

Zelfs op de laatste dag worden Stan en Mats vroeg wakker. We hebben nog tijd genoeg om te ontbijten, te relaxen en de koffer opnieuw in te pakken voor de terugvlucht. Zo'n laatste dag is altijd een beetje een verloren dag, zeker als je auto om 10 uur wordt opgehaald en de taxi naar de luchthaven om 12 uur vertrekt. We zwemmen nog wat en fotograferen de bloemen en vlinders in de tuin. Het is lekker warm en we pakken nog een paar zonnestralen mee. Als de taxi aankomt staan wij klaar met alle spullen. Onderweg begint het weer te regenen en de lucht ziet er flink dreigend uit. Tijdens het leeghalen van de taxi barst het onweer los, gelukkig vliegen we pas over een paar uur.

We moeten een flinke tijd in de rij staan voor het inchecken, dit had ik toch beter online kunnen doen. Mats valt op mijn schouder in slaapt, net op het moment dat het me opvalt dat hij niet zo fris ruikt. Natuurlijk is hij weer klaar wakker als ik zijn luier heb verschoond en slapen zit er niet meer in. Na bijna 3 kwartier wachten, zijn we eindelijk aan de beurt. De zomerkleding is vervangen door lange broeken en gelukkig kunnen we zonder problemen onze koffers inchecken. Bij de douane en handbagage controle staan gelukkig geen lange rijen. We wandelen nog even door de souvenirwinkels, waar ik geen enkele nieuwe souvenir kan vinden in vergelijking met twee jaar geleden. We eten nog wat en dan boarden we voor onze vlucht naar Panama. We geven Stan voor de zekerheid maar een Primatourtje en dit helpt, hij heeft nergens last van. De vlucht gaat prima en we landen in een onbewolkt Panama met prachtig zicht op de monding van het Panama kanaal en de skyline.

In Panama hebben we een korte overstaptijd. Als we bij de gate komen, wordt ons verteld dat we eerst via een transfergate moeten in verband met VISA-controle. Met Mats op mijn arm loop ik om de rij heen, daar heb ik nu even helemaal geen zin in. Gelukkig worden we snel geholpen en ik roep ook de rest via de priority-lane erbij. Nu kunnen we alsnog boarden en onze stoelen in het KLM-vliegtuig uitkiezen. De vlucht zit helemaal vol, dus dat wordt een lange zit met Mats op schoot, de vluchtduur is 10 uur. Als we opstijgen is het 18.00 uur Costa Ricaanse tijd en zonder middagslaapje is dit voor Mats een mooie tijd om in slaap te vallen. Gelukkig maar, zo is er ook geen strijd om de gordel die best lang om moet blijven.

In dit nieuwe vliegtuig hebben we nieuwe entertainment schermpjes. Stan kijkt een filmpje en dan krijgt hij als eerste zijn kindermaaltijd. Hij eet een klein beetje en wil dan slapen, prima! Hij krijgt zijn trunky als voetensteun en ligt dan prima op zijn stoel. Hij slaapt tot het ontbijt wordt geserveerd, een uur of 7 later. Ondertussen wordt Mats nog wel een keer wakker als Christiaan gaat verzitten en ik hem overneem. Als hij mij te zwaar wordt, leg ik hem bij Stan en mij op de grond. Hij slaapt lekker verder, maar ik doe geen oog dicht. Veel te bang om in mijn slaap mijn voeten op hem neer te leggen. Ik kijk wat filmpjes, lees een boek en wandel wat door het vliegtuig. Als het ontbijt wordt geserveerd, hebben we nog maar een uur te gaan. Het eitje en gebak smaken prima, maar zelfs na 2 koffie vallen mijn ogen nog telkens dicht. Mats is weer wakker geworden en eet het restant van Stan zijn ontbijt, de jongens zijn redelijk fris.

De landing gaat prima, maar het duurt een tijdje voordat we aan de gate staan. Gelukkig hoeven we niet heel ver te lopen naar de bagagehal, dit viel na onze terugkomst na Thailand erg tegen. We bellen ome Jan vast op, hij komt ons heel lief ophalen. De koffers komen snel en een paar minuten later is de band leeg en zijn onze vliegreisgenoten vertrokken. Maar onze draagtas is niet op de band verschenen en ligt ook niet bij de afwijkende bagage. Als ik met de code bij de servicebalie vraag waar onze tas is, blijkt deze in Panama te zijn achtergebleven. Irritant natuurlijk, maar de tas wordt morgen nageleverd. Met een mooie vliegtuigknuffel voor de jongens maakt de KLM stewardess het probleem goed en nadat we een formulier hebben ingevuld, lopen we alsnog de aankomsthal in. Het is koud, erg koud! Gelukkig hoeven we niet ver te lopen naar de auto en dan worden we snel naar Alkmaar gebracht, heerlijk om weer thuis te zijn.

Na afloop
Wat hebben we weer een fantastische tijd gehad in Costa Rica! Zelfs tijdens onze 6e vakantie in dit land zijn we verrast door de prachtige natuur en de bijzondere plekjes. De ara's, het Caribische strand, Cartago, de quetzal, de canyon en het ziplinen; allemaal nieuw voor ons en ontzettend bijzonder. De jungle, de Poas vulkaan, de tipi's, de krokodillen en apen, voor ons niet nieuw maar dit gaat nooit vervelen. En het samen reizen met mijn schoonouders en tante Els en natuurlijk onze kinderen, lieten ons Costa Rica weer opnieuw beleven. Dit was voor mij de mooiste reis door dit land, niet alleen om alle mooie dingen die we hebben gezien, maar ook door de gezelligheid, het relaxte samen reizen en het fijne weerzien met Mario, Manon en Matteo van Tipi Jungla. Voor ons zit een reis naar Costa Rica er, vanwege de kosten voor 4 vliegtickets in het hoogseizoen, voorlopig niet in. Maar ik heb toch zo'n vermoeden dat we nog een keer terug gaan. Nu we een maand terug zijn en ik alle foto's heb verwerkt tot een prachtig fotoboek, geniet ik nogmaals van het doorwerken van mijn weblogs om dit reisverslag te maken. En bedenk ik me ondertussen welke delen van het land we nog niet hebben ontdekt, of nog niet aan onze kids hebben kunnen laten zien... Ik kijk er nu al naar uit!